Jan Waanders schrijft in zijn column over Robert en Appie, twee mensen die ieder op hun eigen manier laten zien wat kwetsbaarheid is. En hoe kostbaar het is dat er in missionair centrum Het Pand in Groningen niet alleen samen gevierd, maar ook samen gebeden wordt.
Een paar weken geleden vertelde Appie mij via de app dat hij kanker heeft. Appie was eerder af en toe met zijn kinderen bij de viering. Altijd kritisch zonder vervelend te zijn. Hij werd vrijwilliger binnen het bestuur, een betrokken en aanwezig iemand. Nu is hij met zijn zoon terug bij de viering. Bij het vragen naar gebeds- en dankpunten deelt hij eerlijk en open dat hij een vorm van lymfeklierkanker heeft. En hij vraagt om gebed. Om licht in donkere dagen.
En er is Walter. Een paar maanden geleden hielp hij Robert. Robert kwam trouw op de viering, ook toen de kanker hem in een scootmobiel dwong. Op een dag rolt hij tijdens het uitlaten van zijn hond Indy om, waarbij de scootmobiel op hem valt. Gebroken ribben, een stalen pen in zijn dijbeen en dus veel pijn. Walter steunt hem meteen: ‘Ik pas wel op Indy, geen zorgen daarover.’ Via het UMCG gaat Robert naar een verzorgingstehuis. Op beide plekken bezoeken wij hem.
En dan overlijdt hij. Zijn uitvaart is in Het Pand. Walter is erbij met de honden Ollie en Indy. En vanaf die dag zit hij elke week in Het Pand, met Ollie naast zich. Nu vraagt hij gebed voor zijn broer, die in december een behandeling krijgt. En ook dát mag worden gedeeld.
Zwemdiploma
En als we dit alles horen, beseffen we opnieuw hoe bijzonder het is dat we samen kunnen bidden. Want juist deze zondag hadden we een viering over het verhaal van Farao en Jozef: over de zeven vette en de zeven magere jaren. Over overvloed en tekorten, over goede tijden en moeilijke tijden die elkaar afwisselen in een mensenleven. En het bijzondere is: ook dat zien we vandaag terug.
Er is een kind dat haar zwemdiploma haalde, blij en trots vertelt ze het. Er zijn mensen die dankbaarheid voelen, hoop, kleine en grote zegeningen. En tegelijk zijn er de magere jaren: ziekte, verlies, vragen die zwaar op het hart liggen. Soms lijkt het allemaal tegelijkertijd te gebeuren.
En juist in gebed mag dat samenkomen. In gebed brengen we de donkere en de lichte momenten voor God. In gebed is ruimte voor vreugde en ruimte voor verdriet. Voor dankbaarheid én voor nood. Voor de mooie momenten die je wilt delen én voor de zware die je niet alleen wil dragen. Dat is het wonder van bidden: niet dat het leven meteen verandert, maar dat we samen gedragen worden. Dat de mooie en de moeilijke momenten bij elkaar horen, en dat God in beide nabij is.
Het is een fijne gewoonte dat in Het Pand iedereen mag vragen wat er gebeden wordt. Dat we luisteren. Dat we delen. Dat we niet oordelen, maar meedragen. Dat we samen de vette en de magere jaren voor God neerleggen.
Jan Waanders is missionair werker in missionair-diaconaal centrum Het Pand in Groningen