Het gevoel heerste dat dit werk wat vast liep. Er was weinig animo voor, binnen de gemeente. Ook verrichtte de evangelisatiecommissie nogal wat werkzaamheden en taken die eigenlijk niet direct met evangelisatiewerk te maken hadden. Er is toen contact gezocht met de IZB. De eerste gedachte was om iemand tijdelijk aan te stellen om evangelisatiewerk in de gemeente uit te voeren.Jurjen de Groot en anderen van de IZB zijn in gesprek gegaan met onze kerkenraad. Deze gesprekken leidden tot een bezinning over hoe we te werk zouden kunnen gaan. Daarbij sprak het ons aan dat de IZB niet met een kant en klare oplossing aankwam. Niet met een serie voorstellen, maar ons terug riep naar de basis van ons Christen zijn in deze tijd. Dat we zelf in heel ons doen en laten dienen uit te stralen dat we van Christus zijn. Met onze wijze van leven getuigen. Vrijmoedig de gelegenheid te baat nemen om van onze Heere te getuigen. Onderling als broeders en zusters omgaan. Omzien naar elkaar en onze naaste. Waar gaat het om? Om een volle kerk? Nee, niet direct, maar om het behoud van onze naaste en de eer van God. Laten we niet de voorvraag vergeten: Zijn we zelf van Christus?

We tellen onze zegeningen. Sindsdien zijn er een aantal huis/gebedskringen gevormd, waarin we met elkaar op een open wijze spreken. Het omzien naar elkaar is wel toegenomen. Het naar buiten treden blijkt moeilijk; soms lukt het. Het is een leerproces. Ds. K. van Meijeren helpt ons hierbij. We moeten ook eerlijk zeggen: niet iedereen in de gemeente is geïnspireerd door het focustraject.

We hopen en bidden dat de Heere hierover Zijn zegen geeft.

Ds. H.G. van der Ziel (inmiddels emeritus) over zijn ervaringen met IZB-Focus: Verlangen naar een levend gemeente