28 augustus 2025

Het ene moment zat hij op een fiets, het volgende speelde hij met een bal, dan weer was hij in gesprek met iedereen en niemand tegelijk. Zo’n kind met een licht dat niet te doven leek. Het was fijn als Rick een club of sportactiviteit bezocht waar hij iedere keer over Jezus hoorde.

Maar thuis was het anders. Met zijn moeder ging het steeds slechter. Tot het misging — echt mis. Ze had thuis brand gemaakt. Niet alleen letterlijk in het huis, ook in het gezin. Alles viel uit elkaar. En zoals dat vaak gaat: kinderen verdwijnen dan uit beeld. Uit school, uit de wijk, uit je leven. Ook Rick… Jarenlang hoorden en zagen we niets.

Tot hij opeens weer opdook. Gewoon, op de fiets, door de wijk. De eerste keer dat ik hem zag, schrok ik. Z’n tanden zwart, z’n blik dof. Je zag het meteen: dit was een jongen die te veel had gezien, te veel had gebruikt en gedronken, te veel had verloren.

Inmiddels zie ik hem steeds vaker. Meestal slingerend over de stoep. En dan slaat de zorg toe: zou hij het nog redden? Is dit het einde van dat licht van vroeger?

Maar dan — op een onverwachte avond — loop ik met Anneke en onze hond Bruno. En daar is hij. Rick. Op de fiets, weer die lach, alsof het gisteren was. Ik groet hem: 'Hé Rick!'

Hij roept terug, helder, stralend zelfs: 'Jan! Alles goed — in Jezus’ naam!' Op dat moment breekt er iets open.

Want hoe zwaar het ook is geweest, hoe diep hij ook gezakt is — ergens, ergens diep vanbinnen, leeft er nog iets. Een vonk. Een naam. Een herinnering aan hoop. Dan denk ik: als hij dát vasthoudt, als die ene naam nog betekenis voor hem heeft, dan is het nog niet voorbij. Dan kan het licht weer terugkomen. Misschien langzaam, misschien met vallen en opstaan. Maar misschien — ja misschien — wordt het leven toch weer zacht voor Rick.

In Jezus’ naam.

Jan Waanders is missionair werker in Het Pand in Groningen. Op de foto: kinderen maken een timmerdorp in de speeltuin bij Het Pand (zomer 2025).