Opnieuw schreef Wim Dekker, één van de oprichters van Areopagus, een sterk boek. Na het proefschrift (Afwezigheid van God) en na ‘de trilogie’ (Marginaal en missionair, Tegendraads en bij de tijd en Verbonden en vervreemd), nu een boek over bekering: Oproep tot omkeer.
Het boek brengt een bijbels-theologisch begrip onder de aandacht van een breed publiek en ontsluit het belang ervan. Dat is de kracht van deze benadering, (die ook in eerdere boeken zit): het constateert iets, het laat zien wat we verliezen wanneer de bekeringsdimensie verflauwt, het laat bijbelse antecedenten zien, het weegt theologische posities en het laat zien wat die historisch gezien uitgewerkt hebben. Het is ook echt spannend om te lezen. Wanneer tijdgenoten over een bestaansverheldering spreken, is dat hetzelfde als bekering zoals de Bijbel erover spreekt? Durf je daar iets over te zeggen en wat zeg je dan? In het boek is ook een hoofdstuk over Bekering en de groene agenda geschreven, over hoe bekering tot God tot een sober leven leidt en hoezeer die dimensie diep in onze traditie zit.
De ervaring van een levenlang theologie beoefenen is voelbaar in dit boek. Wim Dekker is niet alleen een goede waarnemer maar ook een goede docent. Hij kan zo schrijven en uitleggen dat complexe vraagstukken helder worden. Wat me ook opvalt is dat hij een duidelijke positie inneemt (theologisch en ethisch), bij anderen ook aandringt tot stellingname, maar dat steeds een bepaalde menselijkheid in acht wordt genomen. Er is iemand aan het woord die weet dat veranderingen in een mensenleven, (en in culturele leefpatronen), traag gaan, weerstand oproepen, en om nader inzicht vragen en daarom is de toon van het niet-drammerige weldadig. Tegelijkertijd zit er urgentie in, een urgentie vanuit de Bijbel op ons afkomt. Het is vurig, omdat het in mensen en in samenlevingen verandering tot God zelden vanzelf gaat.
Aan dit boek is een studiekring gekoppeld. Lees hier meer.