Hij heeft zijn eigen rijschool. Die is klein – hij heeft één personeelslid in dienst – en dat is voorlopig prima. Auke te Loo (32) wil zich vooral onderscheiden door de cursist een zo persoonlijk mogelijke benadering te bieden.
Ooit had Auke de droom om zijn brood te verdienen in de muziek. Hij ging een heel andere kant op: de zorg. En inmiddels heeft hij dus een rijschool, Borloo, die uitgaat van het simpele gegeven dat geen twee mensen, en dus ook geen twee kandidaten die rijles hebben, hetzelfde zijn. ‘Daarom proberen wij ons zo goed mogelijk in te leven in de persoon die naast ons achter het stuur zit’, zo formuleert hij het op de website.
Auke te Loo wordt geboren in Haarlem, groeit daar op. ‘Ik heb heftig gepuberd, verkeerde in kringen waar geblowd werd enzovoorts. Dat was normaal, dacht ik toen. Ik werd somber. Na een vechtpartij heb ik een keer letterlijk naar de hemel geschreeuwd. De dag erna ging ik met mijn moeder – mijn ouders zijn gescheiden – naar Texel.
Na drie dagen ontmoette ik Mariëlle, een christelijk meisje uit Aalsmeer. Haar gezin en de kerk waar zij toe behoorden waren een warm bad voor mij. Ik heb de Alpha-cursus gevolgd, kwam in een fijne, vertrouwde omgeving waarin ik mezelf kon zijn. Ik werd niet veroordeeld.’
De vrienden keken eerst wel wat vreemd op: wat was er met Auke gebeurd? ‘Voor de meesten was de christelijke wereld best raar, maar één van hen – nog steeds mijn beste vriend – zei: “Het is goed geweest voor jou, volg dit pad, dat is veel beter voor je.”
Via mij heeft hij ook Alpha gedaan en nu is ook hij christen. Wat de rest betreft: veel van hen zie ik regelmatig op verjaardagen en zo en over het algemeen zijn ze goed opgedroogd, hebben een gezinnetje.’ Zelf heeft hij ook een gezin: in 2016 trouwde hij met Mariëlle; ze wonen met hun twee kinderen – een dochter van 3 en een zoontje van 1 – in Velserbroek.
Faalangst
Hij ging dus de zorg in. ‘Als helpende/verzorgende. De opleiding heb ik niet helemaal afgemaakt, maar wel genoeg om aan de slag te gaan. Een aantal jaren heb ik gewerkt op een afdeling die een combi was van psychiatrie en jong dementerenden.’
De zorg was eigenlijk een back-up-plan. Zijn grote passie was de muziek. ‘Toen ik nog thuis woonde, had ik een muziekstudio, ik hielp jongeren een-op-een muziek te maken. Maar dat was een ongeregeld bestaan – de leerlingen bleven soms zomaar een maand weg.’
Auke was op zoek naar werk dat aan twee voorwaarden moest voldoen: ‘Eén: jongeren begeleiden bij iets wat ze leuk vinden. Twee: ik wilde iets doen met de psychologische kant, mensen helpen van hun faalangst af te komen.’
Even heeft hij gedacht aan het onderwijs, maar dat was het toch niet. ‘Omdat mijn eigen rijinstructeur de overstap had gemaakt vanuit de zorg, kwam ik op het idee dat ook te doen. Gelukkig kon ik de opleiding in het weekend volgen. Eerst overwoog ik in loondienst te gaan, maar mijn schoonvader, zelf ondernemer, heeft me geadviseerd en geholpen bij het opzetten van mijn eigen rijschool. En nu is mijn instructeur bij mij in dienst!’
Vertrouwd raken met de auto, ervaringen opdoen achter het stuur, anticiperen op verkeerssituaties – het zijn de standaardonderdelen van rijlessen. Auke te Loo wil zich met zijn rijschool niet beperken tot feitelijke kennisoverdracht. Hij richt zich, met zijn compagnon, nadrukkelijk op ‘ontwikkeling van basisrust, zelfvertrouwen, concentratie en stresshantering.’
Onnodig te zeggen dat veilige verkeersdeelname altijd centraal staat, ‘maar leerbehoeftes kunnen per cursist verschillen. Het is onze taak die te onderkennen en daar vervolgens maatwerk bij te leveren.’
Therapie
Groot groeien is niet per se het plan. ‘Overigens zou dat best kunnen, want de wachtlijsten zijn lang.’ Maar Auke wil zich liever blijven onderscheiden in een wereld waar – hij formuleert het vriendelijk, wil collega-rijscholen niet in een kwaad daglicht stellen – ‘kwaliteit niet altijd de hoogste prioriteit heeft’.
De meeste klanten komen via-via binnen. Hoe weet hij nou of zijn aanpak succes heeft? ‘Mijn doel is niet dat mensen het rijbewijs zo snel mogelijk halen. Al is het natuurlijk fijn om een hoog slagingspercentage te hebben. Zelf kom ik voldaan thuis als ik merk dat ik iemands leven op een bepaalde manier heb kunnen beïnvloeden.’
Vindt hij zichzelf een soort coach? Hij denkt even na. ‘Ja, eigenlijk wel. Als iemand heel bang is fouten te maken – of juist daadwerkelijk veel fouten maakt – stip je dat aan. Daar kunnen zelfs emoties bij komen kijken. En soms moet je mensen leren fouten te maken. Je kunt ze niet alles uit handen nemen.’ Eigenlijk geeft hij zijn leerlingen een soort therapie dus.
‘Bij sommigen zit het daar wel dicht tegenaan ja. Als iemand heel onzeker is, geef je tips, je wilt natuurlijk wel naar een doel toe werken.’ Het gebeurt zelfs wel dat mensen hun levensverhaal vertellen; dat zijn dan vaak de ouderen. ‘Niet iedereen voelt die behoefte, je moet een soort klik hebben.’
Weekend
Hoe brengt hij het geloof ter sprake? ‘Het eerste kwartier van de les besteed ik aan handoplegging’, grapt hij. En vervolgt op serieuze toon: ‘Wie je bent, dat draag je uit.’
Muziek kan daarbij een laagdrempelig middel zijn. ‘Ik heb weleens worshipmuziek aanstaan. Dat kan dan een gesprek uitlokken. Of je praat over wat je het afgelopen weekend hebt gedaan.’ Als het om kerk en geloof gaat, staat de nieuwe generatie daar, zo is zijn ervaring, vaak open in. ‘Heel anders dan de generatie van hun ouders, die hun oordeel soms al klaar hebben. Maar veel 17-jarigen hebben geen idee.’
Sommigen hebben Alpha gevolgd. ‘Zelf gaf ik vorig jaar een Alpha-cursus binnen onze gemeente. Ik had een leerling die erg geïnteresseerd was in de vraag of er meer was. Toen heb ik hem aangeraden Alpha te doen. Hij heeft ook nog twee vrienden meegenomen.’ Auke benadrukt dat je gewoon ook het moment moet benutten. ‘Met andere woorden: je kunt het niet plannen. En het moet ook niet onnatuurlijk worden.’
Pas op de plaats
Afgelopen jaar gaf hij samen met Mariëlle leiding aan de jeugd van zijn kerk. En het jaar daarvoor was hij dus actief met het geven van de Alpha-cursus. ‘Daarom heb ik besloten: voor het komende seizoen even niks. We zijn allebei heel enthousiast, hebben snel de neiging ergens ja op te zeggen. Maar het is ook wel eens goed om een tijdje pas op de plaats te maken.’
Vorig jaar zijn Auke en Mariëlle naar Lesbos geweest. ‘Onze gemeente heeft mensen uitgezonden die daar werkten als zendeling onder de vluchtelingen. Samen met een aantal anderen hebben wij het mogelijk gemaakt dat ze even op retraite konden.
We gaven workshops, hebben muziek gemaakt enzovoorts. Een aantal jaar geleden zijn we met jongeren naar een vluchtelingenkamp in Jordanië geweest, dat was ook heel bijzonder. Het ligt op ons hart om in de toekomst iets in de zending te doen, maar voor nu hebben we daar even een streep door gezet. Soms wil je te veel tegelijk, het is goed om het even te laten rusten. Je gezin is ook belangrijk!’
Auke is een dankbaar mens. ‘Waar ik ook Gods hand in zie: mijn ouders, die begin ik met de dag meer te waarderen. Als vader en moeder, maar ook als fantastische opa en oma.’