12 december 2024

Van tien uur op vrijdagochtend tot tien uur op zaterdagochtend samen sparren over goede theologie en tussendoor ervaringen uitwisselen over het predikantschap: dat is ‘Van 10 tot 10’, waar dit keer tien jonge theologen aan meededen. Dit jaar stond het thema ‘kersttheologie’ centraal. Deelnemers Eva Bruggeman en Jeroen Hagendijk blikken terug.

Jullie lazen teksten van Moltmann, Luther en Van Gennep, Miskotte en Arjan Plaisier. Wat neem je mee van de gedachtewisseling daarover?

Eva: ‘Het is mooi om preken van anderen te lezen omdat je dan automatisch gaat nadenken over de vraag hoe je dat zelf doet: een kerstpreek maken. Waar begin ik eigenlijk? Wij denken bij Kerst aan een gezellig familiefeest, maar in de kerstpreken die we lazen, werd ook af en toe een kritische noot gekraakt. Dat zette mij aan het denken: hoe zou ik dat doen? De uitwisseling van associaties bij zo’n preek met elkaar is ook de moeite waard: iedereen valt weer iets anders op.’

Jeroen: ‘Ik vond het waardevol om stil te staan bij wat de kerstnachtdienst betekent voor de toehoorders. Wat zijn goede woorden om te spreken tegen iemand die bijvoorbeeld tien jaar niet meer in de kerk is geweest? Wat verwacht zo iemand van jou als dominee? Hoe geef je diegene het besef welkom te zijn?’

Onderdeel van het programma vormden de getijdengebeden van de Wittenberg. Wat vond je daarvan?

Eva: ‘Ik ben zelf een aantal keren in Taizé geweest. De stilte, het gebed en het gezang deden me daaraan denken, ook omdat we liederen uit Taizé zongen. Het was mooi om de gebedstijden mee te maken en ook om te dineren met de leefgemeenschap. De rustmomenten in het programma vond ik sowieso heel prettig, je bent toch 24 uur onder de mensen. ’s Avonds hadden we nog zin om twee teksten met elkaar door te nemen. Want ja, je bent er nu toch, met collega-theologen, en je bent in een andere omgeving. Thuis kom je aan dit soort verdieping minder makkelijk toe.’

Jeroen: ‘Het was mooi om te ervaren hoe goed het is om te vertragen. Even minder de urgentie te voelen van de dagelijkse dingen die doorgaan. De getijdengebeden helpen om op een iets andere manier de dag te beginnen, niet alleen als werknemer, maar ook als gelovige, als onderdeel van een gemeenschap.’

Hoe zou je de sfeer van Areopagus Young typeren?

Eva: ‘Het is een fijne groep. Ik was er voor de eerste keer. We waren met 10 mensen, een prettige grootte als je met iedereen een praatje wilt maken. Het is leuk om mensen te ontmoeten die hetzelfde werk doen en tegelijkertijd gingen we ook echt de diepte in. Je ontmoet anderen die een tijdje dominee zijn, sommigen kende ik al langer. En ondertussen denk je na over wat je boodschap zal zijn met Kerst.’

Jeroen: ‘Voor mij was het ook de eerste keer dat ik bij Areopagus Young aansloot. Ik zie Areopagus Young als van collegiale vriendschap. Een inspirerend samenzijn waardoor je uitgedaagd wordt om je te laten aanscherpen in je werk als voorganger. Wat mij betreft was het zeker voor herhaling vatbaar.’

Wat betekenen bijeenkomsten als deze voor de praktijk van het werk als dominee? Wat is de meerwaarde ervan voor jou?

Eva: ‘Ik ben niet voor niets hierheen gekomen; voor mij heeft het zeker meerwaarde. Je doet als dominee heel veel zelf, dus als je collega’s wilt tegenkomen, moet je daar actief naar op zoek. Dit is daar een goede gelegenheid voor. De kerk waarin wij werken is bovendien vergrijsd; er zijn niet heel veel jonge dominees. Het is bemoedigend om andere jonge dominees te ontmoeten, die zich willen inzetten voor de kerk.’

Jeroen: ‘Ik zie het als werk om dit erbij te doen. Je kunt het ook niet doen, maar dan ontbreekt het aan dit soort ontmoetingen waarin collegiale vriendschap en inspiratie centraal staan. Dit soort dingen heb ik nodig om bevlogen mijn werk te blijven doen. Ik denk dat er sterke behoefte is aan dergelijke inspiratiemomenten.’

 

Tekst: Nels Fahner

Lees hier meer over Areopagus Young.