Zoek

Een werkdag in coronatijd

Een werkdag in coronatijd

Een werkdag in coronatijd – Jan Waanders, missionair werker in een achterstandswijk in Groningen, weet het beeldend te schetsen. Met vrijwilligers van Het Pand deelde hij 600 tasjes uit aan kinderen in de buurt. ‘Als je al arm was, heb je in een crisis niet veel te verliezen.’

1 april 2020

De werkdag begon met tasjes vullen. Met 15 m/v 600 linnen tasjes volstouwen met leuke dingen voor kinderen. Stoepkrijt, stiften, kleurplaten, een ‘droomkubus’ en nog zo wat. Jan: ‘We hebben een langlopend project waarin we met kinderen in gesprek gaan over dromen: wat is jouw droom? Wat droom je voor je leven? En voor de wijk?’

Het rondbrengen van de tasjes was een ervaring op zich. ‘Groot voordeel van de crisis: iedereen is thuis. Je hangt een tasje aan de deurklink, neemt 1, 5 meter afstand en wacht tot er open gedaan wordt. We hadden via-via lijsten waar de kinderen wonen. Dankbare reacties, natuurlijk. Een verzetje. Even een praatje aan de deur.’

Het idee van de tasjes was op eerste corona-dag ontstaan, tijdens een video-vergadering met ambtenaren van het stadhuis. Anneke, vrouw van Jan, opperde het al eerder voor ‘Het Pand’ en er werd meteen enthousiast op gereageerd. De gemeente betaalt alles. ‘De gemeente Groningen is sowieso erg blij met ons netwerk in de wijk. Zo zeer zelfs, dat ze bijdragen aan mijn salaris.’

Inmiddels is een nieuwe ronde tasjes in de maak. Voor Palmpasen, nu de viering in Het Pand niet kan doorgaan, krijgen de kinderen spullen thuisbezorgd.

Jan: ‘Iedereen probeert zich zo goed en zo kwaad als het gaat door deze tijd heen te slaan. Als je al arm was, heb je in een crisis niet veel te verliezen. Er zijn kinderen bij wie het thuis echt niet goed gaat, voor hen is een speciale corona-bso (buitenschoolse opvang) geregeld, omdat het anders voor hen ondraaglijk zou zijn. Dat is wel heftig ja. Gisteren zag ik een bakfiets, met een paar kinderen. Geen anderhalve meter afstand, denk je dan bezorgd, vanwege het risico. Aan de andere kant: de ene nood nog groter dan de andere.’

De vieringen van Het Pand zijn vervangen door opgenomen videootjes. De contacten tieners verlopen via snapchat. ‘We spelen online voetbalspelletjes. Zo nu en dan ontploft m’n whatsapp, en dan lees ik tientallen berichtjes die ze onderling uitwisselen. Zo blijven we met elkaar in verbinding. En als ik ’s morgens de hond uitlaat, loop ik bewust steeds een andere route en zwaai ik naar kinderen achter het raam, of op een balkon. Dan weten ze dat ik er ben.’